Psalm 105
Vers 1
Looft, looft, verheugd, den HEER der heren;
Aanbidt Zijn naam, en wilt Hem eren;
Doet Zijne glorierijke daân
Alom den volkeren verstaan,
En spreekt, met aandacht en ontzag,
Van Zijne wond'ren dag aan dag.
Vers 2
Juicht, elk om strijd, met blijde galmen;
Zingt, zingt den Hoogste vreugdepsalmen;
Beroemt u in Zijn heil'gen naam;
Dat die Hem zoeken, nu te zaâm
Hun hart verenen tot Zijn eer,
En zich verblijden in den HEER!
Vers 3
Vraagt naar den HEER en Zijne sterkte,
Naar Hem, die al uw heil bewerkte;
Zoekt dagelijks Zijn aangezicht;
Gedenkt aan 't geen Hij heeft verricht,
Aan Zijn doorluchte wonderdaân;
En wilt Zijn straffen gadeslaan.
Vers 4
Gij volk, uit Abraham gesproten,
Dat zoveel gunsten hebt genoten,
Gij Jacob's kind'ren, die de HEER
Heeft uitverkoren, meldt Zijn eer.
De HEER is onze God, die d' aard'
Alom door Zijn gericht vervaart.
Vers 5
God zal Zijn waarheid nimmer krenken,
Maar eeuwig Zijn verbond gedenken.
Zijn woord wordt altoos trouw volbracht,
Tot in het duizendste geslacht.
't Verbond met Abraham, Zijn vrind,
Bevestigt Hij van kind tot kind.
Vers 6
Al wat Hij Izak heeft gezworen,
Heeft Hij ook aan Zijn uitverkoren',
Aan Jacob, tot een wet gesteld,
Van al 't beloofde heil verzeld,
En aan gans Isrel toegezeid
Tot Zijn verbond in eeuwigheid.
Vers 7
Hij sprak: "Ik zal de schoonste landen,
'k Zal Kanân leev'ren in uw handen,
't Welk 't snoer uws erfdeels wezen zal."
Het volk was weinig in getal,
't Verkeerde daar als vreemdeling,
Toen 't zulk een gunstrijk woord ontving.
Vers 8
Geleid door 's HEEREN alvermogen,
Zijn zij van volk tot volk getogen,
Van 't één naar 't ander rijksgebied.
Hij duldde hun verdrukking niet,
Maar heeft zelfs vorsten op dien tocht,
Om hunnentwil, met straf bezocht.
Vers 9
God sprak, en deed den vorsten weten:
"Tast Mijn gezalfden, Mijn profeten,
Niet aan door enig leed of schand'."
Hij riep een honger in het land;
Hij brak, vergramd, den staf des broods,
En 't volk kwam in gevaar des doods'
Vers 10
Wie kan Gods wijs beleid doorgronden?
Een man werd voor hen heengezonden:
De vrome Jozef, rijk in deugd,
Tot slaaf verkocht in zijne jeugd,
In ijz'ren boeien wreed gekneld,
Werd, hun tot heil, in eer gesteld.
Vers 11
Toen hij door 't Godd'lijk alvermogen
Beproefd was: toen voor aller ogen
Zijn woord in 't helder daglicht scheen;
Toen bood de koning, om zijn reên
Verbaasd, hem straks de vrijheid aan;
Der volken HEER deed hem ontslaan.
Vers 12
Hij kreeg van Farao in handen
't Bestier van huis en goed en landen;
Dies bond hij vorsten naar zijn lust.
Van zijn verstand en deugd bewust,
Deed gans Egypte's opperheer,
Al d' oudsten luist'ren naar zijn leer.
Vers 13
Daarna toog Israël, gedreven
Door nooddruft, tot behoud van 't leven,
Naar 't rijk Egypte; Jacob kwam
Als vreemdeling in 't land van Cham.
Daar groeid' en bloeide zijn geslacht,
En overtrof zijns vijands macht.
Vers 14
De harten der Egyptenaren,
Die eertijds Isrel gunstig waren,
Verkeerden toen in bitt'ren haat.
Des HEEREN volk werd bits versmaad;
Men smeedde lagen tot hun val,
Verdrukking trof hun overal.
Vers 15
Maar God zond Mozes, die tevoren
Door Hem met Aron was verkoren;
Zij beiden voerden Gods besluit
Door tekenen en wond'ren uit,
En toonden in Egypteland
De plagen van Zijn strenge hand.
Vers 16
't Werd alles door Zijn groot vermogen
Met duisternissen overtogen.
Niets wederstreefde 't hoog bevel
Van God, den God van Israël,
Die beek en bron verkeerd' in bloed,
Den vis deed sterven in dien vloed.
Vers 17
Ook deed God uit de waterstromen
Een machtig heir van vorsen komen,
Dat doordrong tot in 's konings hof.
De luizen kwamen voort uit stof.
God sprak, en een ontelb're drom
Van ongedierte zweefd' alom.
Vers 18
Hij zond, in plaats van vruchtb'ren regen,
Zijn hagel neer, die allerwegen,
Met een verslindend vuur gepaard,
Den frissen wijnstok sloeg ter aard';
Den vijgeboom, met kruin en tak,
En al het vruchtgeboomte brak.
Vers 19
De sprinkhaan en de kever kwamen,
Gelijk een talloos leger, samen;
Verslonden, wat het aardrijk gaf.
Toen heeft God, als de zwaarste straf,
Al d' eerstelingen hunner kracht,
Hun eerstgeboor'nen omgebracht.
Vers 20
God deed Zijn volk met wisse treden,
Daar niemand struikeld' in zijn schreden,
Met zilver en met goud belaân,
Blijmoedig uit Egypte gaan.
Toen juicht' om hun vertrek al 't land,
Daar 't al door schrik was overmand.
Vers 21
God breidd' een wolk uit, om Zijn scharen,
Bij dag te hoeden voor gevaren.
Hij gaf hun, door Zijn hoog bestuur,
Des nachts ten licht een wondervuur.
Zij baden, en hun Opperheer
Zond straks een heir van kwakk'len neer.
Vers 22
Zij werden daag'lijks begenadigd:
Met manna, hemels brood, verzadigd.
Gods hand bracht, in dat dorre oord,
Rivieren uit een steenrots voort.
Hij dacht aan 't geen Hij aan Zijn knecht,
Aan Abraham, had toegezegd.
Vers 23
Dus toog 't verkoren volk des HEEREN
Al juichend uit, op Gods begeren.
Het land der heid'nen van rondom,
Schonk Hij hun tot een eigendom;
Der volken arbeid werd geheel
Aan Israël ten erf'lijk deel.
Vers 24
Die gunst heeft God Zijn volk bewezen,
Opdat het altoos Hem zou vrezen,
Zijn wet betrachten, en voortaan
Volstandig op Zijn wegen gaan.
Men roem' dan d' Oppermajesteit
Om zoveel gunst, in eeuwigheid.
Samenzang Psalm 105 Tekst en beeld Psalm 105
SV | HSV | KJV | FR | DU | AFR | ESP
Psalm 105
1 Louez l'Éternel, invoquez son nom! Faites connaître parmi les peuples ses hauts faits!
2 Chantez, chantez en son honneur! Parlez de toutes ses merveilles!
3 Glorifiez-vous de son saint nom! Que le coeur de ceux qui cherchent l'Éternel se réjouisse!
4 Ayez recours à l'Éternel et à son appui, Cherchez continuellement sa face!
5 Souvenez-vous des prodiges qu'il a faits, De ses miracles et des jugements de sa bouche,
6 Postérité d'Abraham, son serviteur, Enfants de Jacob, ses élus!
7 L'Éternel est notre Dieu; Ses jugements s'exercent sur toute la terre.
8 Il se rappelle à toujours son alliance, Ses promesses pour mille générations,
9 L'alliance qu'il a traitée avec Abraham, Et le serment qu'il a fait à Isaac;
10 Il l'a érigée pour Jacob en loi, Pour Israël en alliance éternelle,
11 Disant: Je te donnerai le pays de Canaan Comme héritage qui vous est échu.
12 Ils étaient alors peu nombreux, Très peu nombreux, et étrangers dans le pays,
13 Et ils allaient d'une nation à l'autre Et d'un royaume vers un autre peuple;
14 Mais il ne permit à personne de les opprimer, Et il châtia des rois à cause d'eux:
15 Ne touchez pas à mes oints, Et ne faites pas de mal à mes prophètes!
16 Il appela sur le pays la famine, Il coupa tout moyen de subsistance.
17 Il envoya devant eux un homme: Joseph fut vendu comme esclave.
18 On serra ses pieds dans des liens, On le mit aux fers,
19 Jusqu'au temps où arriva ce qu'il avait annoncé, Et où la parole de l'Éternel l'éprouva.
20 Le roi fit ôter ses liens, Le dominateur des peuples le délivra.
21 Il l'établit seigneur sur sa maison, Et gouverneur de tous ses biens,
22 Afin qu'il pût à son gré enchaîner ses princes, Et qu'il enseignât la sagesse à ses anciens.
23 Alors Israël vint en Égypte, Et Jacob séjourna dans le pays de Cham.
24 Il rendit son peuple très fécond, Et plus puissant que ses adversaires.
25 Il changea leur coeur, au point qu'ils haïrent son peuple Et qu'ils traitèrent ses serviteurs avec perfidie.
26 Il envoya Moïse, son serviteur, Et Aaron, qu'il avait choisi.
27 Ils accomplirent par son pouvoir des prodiges au milieu d'eux, Ils firent des miracles dans le pays de Cham.
28 Il envoya des ténèbres et amena l'obscurité, Et ils ne furent pas rebelles à sa parole.
29 Il changea leurs eaux en sang, Et fit périr leurs poissons.
30 Le pays fourmilla de grenouilles, Jusque dans les chambres de leurs rois.
31 Il dit, et parurent les mouches venimeuses, Les poux sur tout leur territoire.
32 Il leur donna pour pluie de la grêle, Des flammes de feu dans leur pays.
33 Il frappa leurs vignes et leurs figuiers, Et brisa les arbres de leur contrée.
34 Il dit, et parurent les sauterelles, Des sauterelles sans nombre,
35 Qui dévorèrent toute l'herbe du pays, Qui dévorèrent les fruits de leurs champs.
36 Il frappa tous les premiers-nés dans leur pays, Toutes les prémices de leur force.
37 Il fit sortir son peuple avec de l'argent et de l'or, Et nul ne chancela parmi ses tribus.
38 Les Égyptiens se réjouirent de leur départ, Car la terreur qu'ils avaient d'eux les saisissait.
39 Il étendit la nuée pour les couvrir, Et le feu pour éclairer la nuit.
40 A leur demande, il fit venir des cailles, Et il les rassasia du pain du ciel.
41 Il ouvrit le rocher, et des eaux coulèrent; Elles se répandirent comme un fleuve dans les lieux arides.
42 Car il se souvint de sa parole sainte, Et d'Abraham, son serviteur.
43 Il fit sortir son peuple dans l'allégresse, Ses élus au milieu des cris de joie.
44 Il leur donna les terres des nations, Et ils possédèrent le fruit du travail des peuples,
45 Afin qu'ils gardassent ses ordonnances, Et qu'ils observassent ses lois. Louez l'Éternel!
