Vrucht van de Heilige Geest: Vrede
Auteur: ds. W. Pieters
We zijn begonnen na te denken over de negenvoudige vrucht van de Heilige Geest, zoals Paulus die noemt in Galaten 5 vers 22. Daar lezen we:
“De vrucht van de Geest is liefde, blijdschap, vrede, lankmoedigheid, goedertierenheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid, matigheid.”
Het eerste wat de apostel noemt, is liefde. Het tweede: blijdschap. De derde vrucht is vrede. We lezen in de heilige Schrift veel over vrede. Bij vrede denken we misschien vooral aan: geen oorlog, geen ruzie. Terecht! Als we dan daaraan denken, hoeveel vrede is er dan op deze aardbol? Er was niet ene dag van de wereldgeschiedenis, dat er niet ergens oorlog woedde, dat er geen ruzie was. Alleen al in Europa zijn de laatste 300 jaar meer dan 380 oorlogen gevoerd… En sinds 1500 heeft men rond de 8000 over vrede onderhandelt…
Paulus zegt dus wel terecht dat vrede een vrucht is van Gods Geest; en dus niet van de mens. “Vrede-vruchten” groeien niet op de bodem van ons hart, zelfs niet wanneer we eenmaal vrede met God ontvingen en steeds genieten. Ook nadat we vrede ontvingen, blijft deze een vrucht en gave van de Heilige Geest.
Maar wanneer we, als jongere ook al, die Geest van Christus in ons ontvingen, komt er een sterk verlangen om NOOIT meer ruzie te maken, niet met God, niet met Gods volk, en niet met Gods schepselen. We worden vredelievend. In de statenvertaling staat er dan: vreedzaam. Dat betekent: we worden vredestichters (of zoals het Grieks letterlijk vertaald luidt: vredemakers).
Wat is vrede? Het Griekse woord kennen we wel een beetje: eirène. Denk aan prinses Irene. Haar ouders, Prinses Juliana en Prins Bernhard gaven haar deze naam, omdat we ons als Nederlandse volk en als werelddeel midden in de Tweede wereldoorlog bevonden; een verlangen naar en vertrouwen op vrede / eirène. Maar dit zegt nog niets over de inhoud van deze vrede.
Iemand die altijd toegeeft, zal wel niet vaak ruzie hebben, maar of je dat vrede kunt noemen? Iemand die altijd alles goed heet, krijgt met niemand meningsverschil…, maar vrede is toch wat anders.
Vrede is in de eerste plaats een verticale zaak: tussen God en ons. Hebben we vrede met God, dan kunnen we ook vrede hebben met mensen en omstandigheden. Hoewel, ik haast mij om erbij te zeggen: hebben we vrede met God, dan krijgen we onvermijdelijk oorlog / onvrede met mensen en omstandigheden… Hoe kan dat nu?
Het is maar hoe je het bekijkt. Wie vrede heeft met God, krijgt oorlog met zijn hoogmoedige “ik”. Verder kun je niet anders dan onvrede hebben met alle onrecht dat mensen elkaar aandoen.
Het Evangelie heet het Evangelie des vredes. Maar het resultaat van de Evangelie-prediking en een Evangelische levenshouding is nog wel eens dat mensen er zich aan stoten. Geen wonder, want het Evangelie verklaart de oorlog aan satan en heel zijn koninkrijk.
In de praktijk wil je echter (en zo beveelt God het ons ook) met álle mensen vrede houden zover mogelijk. Niet ten koste van waarheid en eerlijkheid, maar verder…, wél ten koste van je eigen voordeel en gelijk.
Leef jij verwonderd in vrede met God, en besef je wat het Hem kostte om jou die vrede te geven – namelijk de bittere en smadelijke kruisdood van Zijn eniggeboren Zoon? Dan wil je ook alles eraan doen om geen ruziestoker te zijn. Je past op je woorden, zoals we lezen in Spreuken 15 vers 1:
“Een zacht antwoord keert de grimmigheid af; maar een smartend woord doet de toorn oprijzen.”
God heet en is de God des vredes; Zijn kinderen lijken op Hem, en willen graag op Hem lijken. Het legt je geen windeieren, al verklaart heel de wereld je voor gek. Let maar op wat Paulus aan de ruziemakende gemeente van Korinthe schrijft (II Korinthiërs 13 vers 11):
“Voorts, broeders, weest blij, wordt volmaakt, weest getroost, weest eensgezind, leeft in vrede; en de God van liefde en vrede zal met u zijn.”
Wie vredelievend is, niet op een onbijbelse manier, zal bemerken dat God als de God van liefde en vrede nabij is. Dan zal zo’n Christen veel liefde en vrede ervaren. En dat is echt niet onbelangrijk. Die Goddelijke vergoeding voor al het door ons geleden onrecht en voor al de ons aangedane schade, is echt niet klein. Je zult ervaren hoe rijk en gelukkig je wordt als vrede stichten tot je gewoonte wordt, als je dit als je tweede natuur praktiseert. Je zaait dan steeds het goede zaad van liefde, eendracht en vrede, en je zult (na verloop van tijd) merken hoe mensen, karakters en verhoudingen daardoor veranderen.
Een heel duidelijk voorbeeld is Abrams houding tegenover Lot. Wanneer de herders van deze beide mannen ruzie maken (temidden van de heidenvolken in Kanaän), zegt Abram: kies jij maar wat jij graag wilt, dan neem ik het andere deel. Aan Abram was het land beloofd en hij was de oudste, maar hij liet Lot kiezen. Lot koos het beste – egoïst als hij was (net als jij en ik…) En Abram? Lees eens wat er gebeurt: God komt bij Hem op bezoek en geeft Hem de VOLLE zegen.
